Kolejny wspaniały cykl powieści Christiana Jacqa, trylogia pt. „Królowa wolności”, którą ta książka inauguruje. To kolejna perełka dla miłośników Starożytnego Egiptu, napisana w formie popularnonaukowej, z posmakiem dramatu i sensacji. Opisuje dzieje Egiptu od ok. 1690 r p.n.e., czyli wcześniejsze od „Świetlistego kamienia”. Najazd Hyksosów, obejmujących Azjatów, Arabów, Kananejczyków, Syryjczyków, Minojczyków, Irańczyków i wielu innych plemion pod dowództwem Apofisa, dosiadających nieznanych jeszcze w Egipcie i budzących grozę koni oraz przewyższających siłą wojska egipskie, powoduje podbicie Egiptu od północy, od delty Nilu, z wyjątkiem jedynego miasta - Teb, świętego miasta boga Amona, które Apofis zamierza zdobyć zdradą i podstępem, oszczędzając własne wojska.

W Tebach chroni się królowa-wdowa, Teti Mała, z córką Ahhotep, niewierząca już w możliwość ratunku dla Egiptu, od południa dodatkowo pustoszonego i zajmowanego przez Nubijczyków. Zdemoralizowani klęskami wysocy rangą urzędnicy, policjanci, wojskowi kolejno ją zdradzają i wspierają działania Apofisa przeciw Egiptowi, dbając przede wszystkim o własne interesy. Walkę o wyzwolenie Egiptu z rąk najeźdźców od dwudziestu lat władających Egiptem pierwsza podejmuje Ahhotep, postarawszy się wpierw o wsparcie bogów, przede wszystkim straszliwej bogini śmierci i zniszczenia - Mut.

Ahhotep nie czuje się zniewolona, powtarza: „Nie mając wyboru, stajemy się wolni!” Także lud egipski, wykorzystywany i gnębiony do granic możliwości, doskonale pamięta dobre i sprawiedliwe czasy rządów faraona. Dążenia młodej księżniczki wkrótce zaczyna wspierać mąż Sekenenre, o którym Ahhotep powiedziała: „chcę [z nim] mieć dwóch synów, aby dalej prowadzili moje dzieło walki o wolność, gdyby mnie zabrakło”.

Ahhotep potajemnie zostaje koronowana na królową, a Sekenenre na faraona. Zgodnie z naturą rzeczy, wstępnymi ich krokami są działania na rzecz rozpoznania sytuacji w poszczególnych ośrodkach, akcje pozyskiwania popleczników i organizowanie ruchu oporu, zdobywania środków finansowania i produkowania broni. Jak radzą sobie młoda patriotka i jej ukochany mąż, opisuje Jacq w sposób bardzo przystępny, momentami baśniowy (wspieranie ludzkich działań przez siły nadprzyrodzone i bóstwa związane z Egiptem), acz w ogólnym zarysie oparty na znanej historycznej prawdzie.

Natychmiast po zakończeniu „Imperium mroku”, zafascynowany urokiem przekazów i plastyki obrazów Jacqa, rozpocząłem czytanie drugiej części - „Wojny koron”. Polecam!