Taka tam książeczka. Satyra na babki i nie tylko, coby się ździebko pośmiać można było. Ale oceniać będę za chwilę. Na początek należy się przecież kilka objaśnień. Niekoniecznie tylko dla kobiet...

Otóż treść tej książki to nic innego jak porady, których rzekomo poszukuje większa część stada, zwanego elegancko płcią piękną. Wiadomo bowiem, że owa płeć nie zawsze jest w stanie porozumieć się dobrze z płcią „przystojną nierzadko”, ale jednak „piękną mniej”. I tu z pomocą wkracza Magdalena Samozwaniec, która radośnie podsuwa zagubionym damom swoją książkę wraz z idealnymi odpowiedziami na nurtujące je pytania: jak postępować z mężczyznami?, jak być dobrą panią domu?, jak dogadzać facetowi i jeszcze mieć z tego satysfakcję?! Oczywiście wszystko z przymrużeniem oka. Dlatego zainteresowanym czytelnikom, a raczej pięknym czytelniczkom, doradzam potraktowanie tej książki jako krótkiego dowcipu, który do łez może nie bawi, w pamięci też zbyt długo miejsca nie zagrzewa, ale zawsze stanowi jakąś rozrywkę na nudnawy wieczór.

Przy czytaniu powstaje jednak problem, który w ten nudnawy wieczór może troszkę drażnić. Mianowicie chodzi o to, że „Tylko dla kobiet” trąci myszką. Napisane zostało tuż po wojnie i Magdalena Samozwaniec (nawiasem mówiąc, siostra Marii Pawlikowskiej–Jasnorzewskiej!) porusza w nim niezbyt aktualne już dziś kwestie. Ale zawsze można kota ogonem odwrócić i zauważyć, że jest to plus – bo się przynajmniej zobaczy, jak to w tych czasach biedne kobitki sobie poczynały, a zaraz potem elokwentnie stwierdzi, że chociaż moda oraz obyczaje się zmieniają, to ludzkie zachowania pozostają takie same.

Do niewymagającej i krótkiej lektury zapraszam zatem uprzejmie wszystkie Panie z poczuciem humoru. Panów zresztą też zaprosić mogę. A jeśli tytuł poradnika Panów nie zachęca, to zawsze, idąc w ślady Pani Magdaleny, chętnie służyć będę radą - zalecam przeczytanie innych, nieco bardziej odpowiednich pozycji tejże autorki: np. „Tylko dla mężczyzn” lub... „Tylko dla dzieci”.