Użytkownik: 00761 27.07.2006 00:06 napisał(a):
Odpowiedź na: Znakomita opowieść o twór... | Gusia_78 Masz rację - to lektura obowiązkowa! Czytając tę książkę uderzyło mnie zwłaszcza to, jak ZLP i jego prezesi reagowali na dramaty swoich kolegów po piórze. Ile tu tchórzostwa i zwykłej podłości. Władza peerelowska łamała kręgosłupy (dosłownie bądź przenośnie), ale nie udawała przy tym dobrego wujka. A przynajmniej - nie udawała ostentacyjnie. I jeszcze jedna refleksja - te działania władzy, UB, cenzury - owocują do dziś. W tym sensie, że niektóre nazwiska w świadomości czytelniczej nie istnieją.

Użytkownik: Gusia_78 27.07.2006 20:39 napisał(a):
Odpowiedź na: Masz rację - to lektura o... | 00761 Widzę, że często czytamy te same książki :) Zgadzam się z Tobą, jak niewielu bohaterów tej znakomitej ksiązki jest znanych powszechnie, wyjąwszy oczywiście tej najsłynniejsze nazwiska. Podobnie wstrząsnął mną
"Donos na Wojtyłę", przerażające jak wielu duchownych angażowało się w ten nikczemny proceder, pisząc tak drobiazgowe doniesienia, wykazujac się wręcz nadgorliwością. Nie wiem czy pamiętasz, była tam mowa o pewnym agencie, który donosił bezinteresownie, w penym momencie poprosił tylko o radio w ramach gratyfikacji. Ciekawe, ilu podobnie wstrząsających rzeczy jeszcze się dowiemy. Z niecierpliwością czekam na podobne publikacje.

Użytkownik: 00761 31.07.2006 15:11 napisał(a):
Odpowiedź na: Widzę, że często czytamy ... | Gusia_78 Też zauważyłam powinowactwo naszych lekturowych ścieżek;)

Co do porównania "Donosu..." i "Obławy" - pod wieloma względami rzeczywiście książki są podobne - bazują na podobnych materiałach faktograficznych, cechują się dociekliwością badawczą, przedstawiają te same mechanizmy zniewalania, wstrząsają. Różni je - moim zdaniem - sposób przedstawiania: Lasota nie przestaje być historykiem, jest oszczędny w komentarzach, pozbawiony emocji, obiektywny. No i praktycznie nie operuje nazwiskami, jedynie na końcu wymienia personalnie o. Hejmo, ale to przecież taka prawda, którą już każdy zna, zatem nikim nie wstrząśnie i sensacją nie jest. Siedlecka nie bawi się w słowne kamuflaże, rzuca nazwiskami sławnych i mało znanych, robi to w dodatku językiem, który na początku bardzo mnie drażnił (chodzi mi o dość liczne kolokwializmy). Ale poźniej doszłam do wniosku, że to jest konsekwencją sensacyjnego charakteru tej książki i dodaje jej swoistego sma(cz)ku.

Przyznam jednak, że w sprawie donosów, represji itd. interesuje mnie najbardziej obiektywna prawda. I tu mam większe zaufanie do historyka. Z chęcią przeczytałabym książkę o losach represjonowanych literatów napisaną właśnie sine ira et studio... Bo prawda o tych czasach, ludziach jest niezwykle złożona i łatwo popaść w tej materii w ton chwytliwej sensacji, spoza której prawda może jedynie wyzierać.

Pozdrawiam cieplutko!)