Muszę chyba poważnie odstawać od reszty społeczeństwa, ponieważ „Aniołom i demonom” nie udało się zaprzeć tchu w mojej piersi. Możliwe jednak, że ustawiłam tej książce zbyt wysoką poprzeczkę. Ale to nie moja wina. To nie ja opatrzyłam ją podpisem „Najinteligentniejszy thriller roku”. Ja także nie wpadałam w zachwyt na samo jej wspomnienie. I szczerze mówiąc dalej tego nie robię. Ja tylko ośmieliłam się wziąć tę książkę do ręki i przeczytać ją bardzo szybko od deski do deski.

Bo faktycznie czyta się błyskawicznie. Język jest prosty, dialogi płytkie, styl niezawiły (niestety nie wiem, jak wygląda to w oryginale). Nic nadzwyczajnego zatem. Natomiast to, co wybitnie rzuca się w oczy, zwie się wybujałą wyobraźnią. Autora oczywiście. O ile taka umiejętność jest plusem w przypadku J.K. Rowling, to tutaj nieco drażni: jakoś nie bawią mnie upadki z helikopterów. Poprawka – bawić to może i bawią, ale raczej nie ekscytują.

Spodobały mi się za to ambigramy. Ale one są już dziełem niejakiego Johna Langdona, a nie samego autora powieści. Plus należy się także za mnogość interesujących wiadomości, chociaż z drugiej strony budzi to moje wątpliwości. Nie posiadam bowiem aż takiego zasobu wiedzy, by umieć tutaj oddzielić prawdę od fikcji literackiej, toteż obawiam się wprowadzenia mojej (i nie tylko) osoby w błąd. Wydaje mi się, że do tej książki potrzeba raczej ostrożnego czytelnika, który będzie umiał potraktować niektóre informacje z przymrużeniem oka, a zdaje się, że dzieje się zupełnie inaczej, bo sięgają po nią różni ludzie, wśród nich oszołomy zwabione tanią naukową sensacją i publicznym obsmarowywaniem instytucji zwanej Kościołem. A przecież „Anioły i demony” są jedynie przekąską przed daniem głównym pod tytułem „Kod Leonarda”, w którym podobno jeszcze więcej negatywnego stosunku do katolickiej „władzy”. Lecz nie będę się na razie wypowiadała o książce, której nie czytałam.

Do lektury na koniec zachęcam, bo dobra na mniej ambitne wieczory. Na przykład po maturze. Kiedy myślenia ma się po prostu dość...