Micho Kaku, profesor fizyki, w porywający i bardzo przystępny sposób popularyzuje wyniki badań nad wielowymiarowymi przestrzeniami, pętlami czasowymi i wszechświatami wielokrotnymi.

Szczególnie spodobał mi się sposób, w jaki przedstawił czwarty wymiar. Po przeczytaniu tego mogłam sobie wyobrazić coś, co większość naszego społeczeństwa uważa za nieistniejące.

Sam wstęp, (dlaczego autor został fizykiem) zaciekawił mnie na tyle, że postanowiłam przeczytać dalszą część (nigdy nie przepadałam za fizyką).

„ […] jak karpie w stawie postrzegają świat wokół siebie? Jak dziwny musi być ich świat, myślałem. Przebywając przez całe swoje życie w płytkim stawie, karpie wierzą, że ich „wszechświat” składa się z mętnej wody i lilii. Spędzając więcej czasu na żerowaniu na dnie stawu, mają tylko niejasne przeczucie, że ponad powierzchnią może istnieć inny świat. Nie mogą zrozumieć natury mojego świata. […]

Kiedyś wyobraziłem sobie, że karpie mają swoich „uczonych”. Wyśmiewaliby oni każdą rybę, która twierdziłaby, że ponad liliami istnieje równoległy świat. Dla „karpia-uczonego” rzeczywiste byłoby tylko to, co ryby mogą zobaczyć, lub to, czego mogą dotknąć. […] Pewnego razu złapała mnie burza. Zauważyłem, że powierzchnię stawu bombardują tysiące kropli deszczu. Gdy woda wzburzyła się, fale popychały lilie we wszystkich kierunkach. […] Zastanawiałem się, jak odbierały to wszystko karpie. Miałyby wrażenie, że lilie wodne poruszają się same […] Wyobrażałem sobie, że aby ukryć swoja niewiedzę, ich „uczeni” wymyślili sprytną ideę, zwaną siłą. […] Innym razem wyobraziłem sobie, co by się stało, gdybym wyłowił jednego „uczonego” ze stawu. […] kilka sekund później wrzuciłbym go do stawu, „uczony” pojawiłby się nagle znikąd. Inne karpie odebrałyby to jako cud. Po dojściu do siebie „uczony” opowiedziałby niezwykłą historię: „Niespodziewanie – stwierdziłby – w jakiś sposób zostałem wyjęty z wszechświata (stawu) i wrzucony w tajemniczy inny świat, pełen oślepiających świateł i obiektów o niezwykłych kształtach, których nigdy przedtem nie widziałem. Najdziwniejszy był stwór, który mnie więził i w najmniejszym stopniu nie przypominał ryby […]”. To opowiadanie o podróży poza wszechświat byłoby, oczywiście, tak fantastyczne, że większość karpi odrzuciłaby je jako kompletny nonsens.

Często myślę, że jesteśmy podobni do karpi pływających beztrosko w stawie. Przeżywamy życie w naszym „stawie”, przekonani, że Wszechświat składa się z rzeczy, które można zobaczyć lub dotknąć”*.


---
*Michio Kaku, "Hiperprzestrzeń. Wszechświaty równoległe, pętle czasowe i dziesiąty wymiar", przełożyli Ewa L. Łokas i Bogumił Bieniok, Prószyński i S-ka, Warszawa 1997, wybrane fragmenty ze stron 21-23