Ta książka, podobnie jak inne autorstwa Burroughsa, to zlepek jego wymieszanych chronologicznie wspomnień i narkotycznych wizji, prawdopodobnie z niewielkim tylko dodatkiem fantazji stricte pisarskich. Czytałam ją w wieku 13 lat i był to mój pierwszy kontakt z tego typu literaturą, bardzo mnie zaskoczyła i duże wrażenie zrobiła na mnie taka dziwna forma. Te same sceny pojawiają się w różnych momentach książki, trudno wyczuć, co jest rzeczywistością, a co wspomnieniem...

Burroughs sam w sobie jest niezwykle interesującym facetem, wyjątkiem wśród długoletnich narkomanów, któremu udało się dożyć imponującego wieku 83 lat. Może to dość kontrowersyjna teza, jednak uważam, że to właśnie dzięki narkotykom i temu, co po nich przeżywał (a poźniej wplatał w treść książek), stał się tak popularnym pisarzem.

Po przeczytaniu książki polecam również ekranizację w reżyserii Davida Cronnenberga, jeżeli ktoś oczywiście gustuje w ciężkich klimatach tworzonych przez tego pana.