Mnie ta powieść kojarzyła sie z "Chłopami" Reymonta. Mimo że opisuje ona życie jednego bohatera (od dzieciństwa do starości), to ma też cechy epickiego opisu wsi polskiej. Tyle że nie jest to taki barwny, wielowątkowy opis, jaki dał nam Reymont. Opis Myśliwskiego jest bardziej ascetyczny, kameralny. Autor przedstawia głównie wspomnienia bohatera, nie ma w tym zachowanej chronologii (zaleta!).

Wynika ten swoisty ascetyzm według mnie z tego, że autor powieści w sposób symboliczny przedstawia diagnozę polskiej wsi końca XX wieku (powieść została wydana, zdaje się, w 1984 r.): ten świat kończy się, zamiera, ludzie uciekają ze wsi, giną dawne tradycje, w jakich wychował się bohater (urodzony jeszcze przed wojną). Nasz bohater zostaje sam na świecie, jest stary, chory, nie radzi sobie z pracami, nie rozumie nowego świata.

Dlatego mam skojarzenia z "Chłopami", bo w powieśći Myśliwskiego jest dużo psychologizmu, naturalizmu, głębi analizy. Te opisy trafiają do czytelnika, przekonują go, są autentyczne, a nie jakieś wydumane. Zaletą Myśliwskiego jest właśnie umiejętność wiernego opisania tego, co czuje i myśli człowiek.

Polecam tę powieść.