Ja tę powieść odebrałem jakby płycej niż autor pierwszej recenzji. Autor ten widzi w powieści swoiste studium społecznego staczania się bohatera powieści. Może nawet ma rację, ale dla mnie ważniejszy był ten pierwszoplanowy rys powieści, czyli studium psychologiczne przeżyć bohatera, ale nie jego projekcji, lecz przeżywania biedy, niepowodzeń, wstydu wobec otoczenia, głodu, nadziei (przeważnie złudnych) na polepszenie losu. Ile w tym znalazłem głębi opisu, autentyzu, jakiś własnych przeżyć! Czytając powieść wręcz potrafiłem się wczuć w osobę ustawcznie głodną, bezdomną, zziębniętą, smutną. Przeżywamy naturalnie takie emocje na codzień, ale nie tak intensywnie i w takim natłoku, jak bohater powieści. Dlatego lektura tej powieści jest bardzo poruszająca i daje swoiste katharsis, pozwala też pomyśleć, że brzydko pachnący, mruczący coś bezdomny obok nas to też człowiek, który cierpi.

Szczególnie poruszyły mnie w tej powieści opisy, gdy bohater żuje drewno(!), aby zaspokoić swój głód, albo kiedy postanawia sprzedać guziki od swojego surduta, odrywa je więc i tak sobie wmawia, że jakiś jego niby-znajomy je pewnie kupi, że aż w powodzenie tego pomysłu uwierzyłem; niestety wkrótce okazuje się, że ten niby-znajomy praktycznie nie chce znać naszego biednego bohatera, a tym bardziej nie chce kupić guzików. Takich smutnych opisów jest bardzo dużo.

Ciekawostką jest, że książka ma być oparta na prawdziwych przeżyciach młodego Hamsuna.

Zaletą książki jest, że nie jest obszerna, czyta się ją szybko, autor nie "przynudza".

Polecam tą powieść.