Czerwone i czarne to kolory szat, które musiał przywdziać nie posiadający niczego człowiek, aby w dobie Francji ponapoleońskiej móc do czegokolwiek dojść.

Wbrew pozorom, powieść ta nie jest pochwałą karierowiczostwa, a przestrogą przed zaślepieniem ambicją. Zbyt wiele tracimy, nie ciesząc się chwilą, gdy trwa, tracimy ją bezpowrotnie.

Gardziłam Sorelem za zimną ambicję, za niestrudzone podążanie drogą do celu, by z końcem pokochać tę postać tragiczną za to, że uległ - nie ambicji, lecz sobie.