Katherine Neville napisała kolejną powieść opartą na dokładnie tym samym schemacie co "Ósemka". Szablon jest identyczny aż do bólu: dwutorowa fabuła, z jednej strony Idaho 1989, z drugiej – Capri, A.D. 32 (na szczęście ten wątek jest dużo krótszy od głównego, bo i nudny). Tak jak w "Ósemce", tutaj też mamy pradawne zaginione przedmioty rozrzucone po świecie i grupkę chętnych, wtajemniczonych w świętość i niezwykłość tych przedmiotów, którzy chcą je zgromadzić. Główną bohaterką jest Ariel Behn, młoda dama wywodząca się z rodziny o tak skrajnie zagmatwanych więzach i dziwacznych korzeniach, że nawet tuż po przeczytaniu książki nie potrafię o tym opowiedzieć.

Pewnego dnia Ariel dziedziczy spadek po swoim kuzynie, Samie, który ginie z rąk skrytobójców. I tu się zaczyna fascynująca podróż po zakątkach świata, po miastach na kilku kontynentach, po przeszłości Ariel, jej rodziny i wszystkich zamieszanych w "sprawę manuskryptów". Razem z Ariel czytelnik odkrywa zaskakujące związki rodzinne i międzyrodzinne, ukrywane historie, tajemnice, niedomówienia, fałszywe przekonania i nowe fakty. Zmuszony jest – jak Ariel – do układania puzzelków i rozwiązywania mnóstwa zagadek, do wyciągania trudno wyciągalnych wniosków. Czasami towarzyszy temu wrażenie, że wnioski są mocno naciągane, a część wątków to ślepe uliczki, ale Neville się to wybacza, bo potrafi znakomicie utrzymywać czytelnika w napięciu – a jest co czytać, książka ma ponad 600 stron i jest znacznie lepsza od "Ósemki".

Szkoda tylko, że Ariel jest tak kochliwa i sama nie bardzo wie, czego chce – trudno jest ją polubić. No i zakończenie: czuję po nim niedosyt. Generalnie – świetna powieść przygodowo-sensacyjna w stylu "Indiany Jonesa", naszpikowana łamigłówkami. Dobra rozrywka, ale wymagająca nieustannego skupienia.