Książka z pewnością warta przeczytania, choć ja osobiście nie uważam jej za cudo literatury.

Książka ma w sobie coś "mistycznego". Już sam tytuł to zdradza. Jej treść przypomina mi literaturę w stylu Harry'ego Pottera, gdzie wszystko może się zdarzyć, a personifikacji ulegają rzeczy martwe. W odróżnieniu od Pottera książka ma w sobie pewne przesłanie, które wydaje się całkiem słuszne...

Bohaterem jest zwykły człowiek - pasterz, któremu tłumaczone przez Cygankę sny pokazały, że jego przeznaczenie jest inne. Ponieważ od dziecka kochał podróże, a szczęście początkującego sprzyjało mu w najlepsze, nie było przeszkód, by zaczął swą wędrówkę w nieznane, w krainę mówiącej ciszy, w krainę znaków.

Przemyślenia paterza wydają sie być dość banalne, jednak gdy w jego życiu pojawia się odpowiedni nauczyciel, wszystko powoli zaczyna się zmieniać. Bohater nie zaskakuje nas już tym, że umie czytać, a tym, że informacje z nowej dla niego dziedziny nie tylko przyswaja, ale także rozumie.

Niestety, wspomniane wcześniej ożywianie przyrody, arabska mistyka i smętna pustynia nie przypadły mi specjalnie do gustu. Jako że nie jest to powieść, nad którą siedzi się wiele nocek, jej przeczytanie krzywdy nikomu nie zrobi, a kilka ładnych słów każdy w niej znajdzie.