Pewnie marzyliście nieraz o tym, by tak po prostu, z dnia na dzień zostawić wszystko. By wejść w skórę drugiego człowieka i zacząć życie od nowa. Być może mieliście poczucie, że dom i obowiązki osaczają was i eksploatują do granic, albo wręcz przeciwnie – cierpieliście na pustkę i samotność. O tym właśnie jest „Sobowtór”. Pretekst stanowi nieprawdopodobna fabuła – główny bohater spotyka swojego sobowtóra i zostaje niejako przymuszony, by zamienić się z nim rolami. Dalej jest jeszcze bardziej fantastycznie – wraz z zamianą otrzymuje wszystkie dobra swojego alter ego, jego rodzinę i majątek.

Powieść zbudowana jest w ten sposób, że niewiarygodna historia nie razi. Wręcz przeciwnie – wciąga. Wraz z bohaterem zostajemy wrzuceni w sam środek cudzego życia, badamy nieznane otoczenie, poznajemy nowe osoby, rozplątujemy nitki układów i intryg, tropimy rodzinne tajemnice. „Sobowtór” to kawałek prozy w dobrym, „starym” stylu” – wartka akcja, ciekawe opisy i dialogi.

To także opowieść o głębszym znaczeniu. O tym, że nie można uciec od przeszłości, ale warto próbować zmienić teraźniejszość. Że nie zawsze da się zapobiec tragedii i naprawić dawne krzywdy. Że ludzkie uczucia wykraczają poza granice racjonalności, kpią z dobra i zła. Że trudno jest odkupić cudze winy, płacić za cudze błędy, być kozłem ofiarnym – taki jest wszak tytuł oryginału, daleko mniej bajkowy, nieprawdaż?

Przeczytałam gdzieś i kiedyś, że książki Daphne du Maurier „trącą myszką”. To sformułowanie, kiczowate okładki, a nawet nazwisko brzmiące jak napuszony pseudonim autorki romansów (gdy tymczasem mamy do czynienia z najprawdziwszą hrabiną rodem z Kornwalii), to wszystko sprawiło, że omijałam jej książki szerokim łukiem. Teraz wiem, że niesłusznie. Powieści Daphne du Maurier to świetna, wnikliwa psychologicznie proza. „Sobowtór” jest na to najlepszym dowodem.