Część nr 4. Książka smutniejsza (zdecydowanie dla starszych niż poprzednie tomy), zwłaszcza w pewnym końcowym momencie. Moment to bardzo dołujący i przepełniony beznadzieją. Nie napiszę co to takiego; kto czytał - wie, kto nie czytał - niech przeczyta, bo warto. Spotkanie z Voldemortem jest tym razem o wiele, wiele poważniejsze i bardziej niebezpieczne, bo poza Hogwartem.

A wszystko zaczęło się wesoło, wręcz świątecznie, bo wielkim piknikiem z okazji Mistrzostw Świata w Quidditchu. Ale już tam zwiastunem problemów była przeprawa ze śmierciożercami (zwolennikami Voldemorta) i kłopoty z różdżką Harry'ego. Szybko jednak zaczął się rok szkolny, a tam nowe niespodzianki. Odwołane zostają rozgrywki o Puchar Quidditcha, a to ze względu na wielkie wydarzenie, wznowione po ponad stu latach nieobecności: Turniej Trójmagiczny. Dzięki niemu dowiadujemy się, że istnieją też inne szkoły magii i czarodziejstwa: Durmstrang i Beauxbatons, które razem z Hogwartem stanowią 3 największe tego typu ośrodki w Europie. To reprezentanci tych szkół zmierzą się w Turnieju. Niespodziewanie Harry zostaje CZWARTYM zawodnikiem (miało być po jednym z każdej szkoły), wybranym przez Czarę Ognia. Nikt oczywiście nie wie, jak to się stało, ale się stało. Harry musi stanąć do walki, nawet jakby bardzo nie miał na to ochoty. A nie bardzo ma, bo zadania są trudne, a przeciwnicy starsi. Ktoś go znowu nieźle wrobił, ale ZNOWU szkoła mu nie wierzy, z wyjątkiem Hermiony i Dumbledora.

W książce mamy również nowego nauczyciela obrony przed czarną magią (oczywiście), uciążliwą dziennikarkę (jakby bez tego było za łatwo) i Malfoya jako fretkę (do tego latającą). Ogólnie jest to część, w której bardzo dużo się dzieje, nowości wyskakują jedna po drugiej, a wszyscy chcą pomagać Harry'emu na wyścigi. Książka bardzo dobrze napisana, nieoczekiwane zwroty akcji i oczywiście parę niemiłych niespodzianek na koniec. A kończy się zdecydowanie pesymistycznie. Zbyt pesymistycznie, jak na bajkę dla dzieci.