Powieść rozpoczyna się od wizyty chłopca z ojcem antykwariuszem na Cmentarzysku Zapomnianych Książek, historia rozpoczyna się, jakby stworzona była wyłącznie dla bibliofilów. Każdy miłośnik ksiąg poczuje ten słodki dreszczyk obietnicy, jaką daje każda nowa książka, gdy tylko uchyli się jej okładkę. Początek wywołuje uczucia porównywalne z tymi, które również wywoływał we mnie rozdział "Człowiek Księgi" z "Historii mojego czytania" A. Manguela. Każdy rozpozna to uczucie.

Można by uznać, że jest to książka dla wybrańców, a jednak nie. Przeistacza się ona w kryminał, tragedię, powieść społeczno-obyczajową, a każdy odnalazłby w niej cząstkę znanych i lubianych lektur.

Skonstruowana jest w sposób przypominający posępne powieści W. Hugo. Ponura, tragiczna historia, ujęta w przepięknym języku, oczarowuje wirtuozerią i finezją metafor i porównań. Nie oznacza to jednak, że język jest ciężki i przytłaczający.

Drobne niedociągnięcia, jak przeskakiwanie z wątku na wątek, konwencja listu jako wyjaśnienia historii, słaba konstrukcja Daniela, nie ujmują lekturze ani krzty czaru i magii, ponurej, ale jakże sycącej.

Książka do polecenia bibliofilom, ale nie tylko, miłośnikom kryminałów, ale nie tylko, damom o sercach kochających tragedie miłosne, ale nie tylko... Każdemu, kto lubi się delektować książką jak dobrym winem.

Pasjonująca lektura.