W książce Władysława Szpilmana prawda o ludziach, niestety, jest bardzo smutna. Okrutne czasy II wojny światowej doprowadziły do zaniku człowieczeństwa, i nawet ludzie tak delikatni i wrażliwi jak artyści zostali dotknięci działalnością tej wyniszczającej machiny śmierci.

Książkę przeczytałam dopiero po obejrzeniu filmu i moim zdaniem literacka wersja jet bardziej interesująca i oddziałuje silniej na ludzkie emocje. Przerażeniem napawają obrazowe opisy nazistowskiej Warszawy, obojętnej na cierpienia Żydów. Oczywiście istnieli Polacy, którzy im pomagali, ale akcje te odbywały sie na zbyt małą skalę.

Po zapoznaniu się z utworem uwierzyłam w moc, która ochrania artystów, a nawet sprawia, że w ludziach budzi się humanitaryzm i umiłowanie piękna, tak jak to się stało w przypadku niemieckiego oficera, który pomógł W.Szpilmanowi na krótko przed zakończeniem wojny.

To piękna opowieść o wyniszczającej wojnie i o wielkiej miłości do muzyki.