Książkę Haliny Poświatowskiej "Opowieść dla przyjaciela" wybrałam w bibliotece po przeczytaniu tekstu Jana Marxa "Przeznaczenie to jeszcze nie los", który zamieszczono w "Kaskaderach literatury" tuż przed działem poezji Poświatowskiej. Wyczytałam, że poetka była chora na serce, że chciała brać życie pełnymi garściami, że była "stworzona do miłości". Po analizie kilkudziesięciu zamieszczonych w "Kaskaderach..." wierszy pomyślałam, że chciałabym poznać ją jeszcze głębiej: nie tylko przez tekst Marxa, nie tylko przez tych parę utworów. Chciałam się zanurzyć w jej poezji, a raczej w tym, co kierowało jej charakterem: zapragnęłam nie tylko suchych słów, odczytywania cudzych refleksji na temat Poświatowskiej... chciałam samodzielnie poznać choć cząstkę wnętrza Poetki...

Sięgnęłam więc po "Opowieść dla przyjaciela". Usiadłam na ławce w parku, skrzyżowałam nogi i... udało się, porozmawiałam z Nią. Mówiła tylko do mnie, mówiła swą chorobą, swoimi marzeniami, to ona opowiadała mi, co nią kierowało, co ją przerażało. Podała mi klucz. Pozwoliła czytać swą poezję i widzieć nie tylko słowa, ale także uczucia, emocje, cierpiące serce...

Spróbujcie też poprosić o klucz. Przeczytajcie "Opowieść dla przyjaciela".