"Rok samych dwójek" - ten tytuł mógłby z powodzeniem trafić na listę przykładowych chwytów marketingowych, stosowanych, a nawet nadużywanych w mediach internetowych, które zapowiadają coś zupełnie innego, niż czytający znajduje po otwarciu tekstu. Rok 2022, nie był oczywiście rokiem dwójek, ani tym bardziej jedynek w moich ocenach. Ocenach, dotyczących zresztą z reguły, stopnia przyjemności, zainteresowania tematem, czy inspiracji jakich dostarczyła lektura, a może jeszcze, lub nawet przede wszystkim, odbiciem samopoczucia, czy nastroju w jakim byłam. Bo może, właśnie to oceniłam? Wówczas podsumowanie, chociaż za cezurą roku, statystykami i odkreślaniem czasu jakąś symboliczną kreską nie przepadam, może w przyszłości okazać się ciekawym odkryciem, kiedy sięgnie się pamięcią do wydarzeń osobistych i dokona korelacji. Widzę w nim teraz głębszy sens.

Na początek tytułowa dwójka, wynikająca wyłącznie z przypadku, bo nie wybrałam tej książki sama. Została mi troszkę wciśnięta z rekomendacją i czułam się w obowiazku ją przeczytać. Dziewczyna z Brooklynu (Musso Guillaume) okazała się propozycją nie dla mnie.
Dalej już tylko te, które zrobiły na mnie wrażenie, sprawiły mi przyjemność, albo w inny sposób stały się ważne:
Hrabia Monte Christo (Dumas Aleksander (ojciec; Dumas Alexandre)) przeczytany po raz kolejny, wciąż zachwycający.
Niebo w kolorze siarki (Westö Kjell) Spadek (Hjorth Vigdis) Song nauczycielki (Hjorth Vigdis)
Testament (Wähä Nina)
skandynawskie inspiracje, do każdej z nich dodałam recenzję.
Mama odeszła (Oates Joyce Carol (pseud. Smith Rosamond))
Gorzko, gorzko (Bator Joanna)
Zamknięte drzwi (Szabó Magda) czytatka Węgierski zbieg okoliczności
Ścieżki północy (Flanagan Richard) więcej w: Wojna, miłość i japońska poezja
Bracia Burgess (Strout Elizabeth)
Śmierć pięknych saren (Pavel Ota (właśc. Popper Otto)) poruszająca, na razie nie do skomentowania recenzją.
Bękart ze Stambułu (Shafak Elif (Şafak Elif)) odkryła dla mnie tematykę tureckiej literatury i historii.
Zimowanie: Moc odpoczynku i wyciszenia, kiedy wszystko idzie nie tak (May Katherine) na zakończenie roku, bardzo pouczające i dobrze się komponujace książkowe remedium lub może trafniej epitafium dla 2022.

Trudno byłoby mi je ustawić na symbolicznym podium, ale gdybym musiała to zrobić, to w kolejności byłyby to mniej więcej tak:
Zamknięte drzwi (Szabó Magda)
Ścieżki północy (Flanagan Richard)
Śmierć pięknych saren (Pavel Ota (właśc. Popper Otto))
Bękart ze Stambułu (Shafak Elif (Şafak Elif))
Nie mogłam uniknąć usytuowania dwóch ostatnich ex aequo.

Największe pozytywne zaskoczenie sprawiła mi Córka (Ferrante Elena) której napisałam recenzję, bo jeszcze jej nie miała - Mamma.

Dobrego książkowego i osobistego roku dla wszystkich!