"Delikatność i wrażliwość pod cienką skorupką buduje opowieść o kruchości: ciała, emocji, marzeń. Jednocześnie i jakby na przekór jest tu jeszcze coś: trawiąca i niezaspokojona potrzeba tego, co żywe. Rozpaczliwa niemożność prawdziwego połączenia się z drugim człowiekiem w miłosnym akcie mówi o niemożności prawdziwego połączenia się w ogóle. Niezaspokojony głód ciała czy niezaspokojony głód duszy, a może niezaspokojony głód sensu? (...).

W wierszach Darii Klimek, podobnie jak na okładce tomiku, zaprojektowanej przez Autorkę, obserwujemy, jak z tego rozcinania organizmu, rozkładania na czynniki pierwsze, zaglądania pod skórę, powstaje porządek. Kosteczki i ścięgna są wypreparowane i ułożone równiutko jak liście w zielniku. Piękno kompozycji zwycięża nad przerażeniem tym, co przedstawia. Jednocześnie jest nieoczekiwanym remedium na przemijanie - wszak to, co tak zatrzymane, trwa".

---
* Justyna Artym, "Kruche ciało", w: Daria Klimek, "Zaśnięcie Darii", Signi Zygfryd Słapik, 2022, s. 6.