To będzie recenzja hurraoptymistyczna, tak bowiem postrzegam twórczość Agaty Christie. Z tego też powodu zawsze z obawą sięgam po jej pozycje (nawet już te uprzednio czytane), jest bowiem obawa, że z wiekiem to, co kiedyś było fantastyczne, teraz rozczaruje. A takie rozczarowania bolą jednak najbardziej.
Na szczęście nie tym razem.
"Słonie mają dobrą pamięć" to sto procent Agaty w Agacie. Książka ma w sobie wszystko to, czego od kryminału autorki tej klasy oczekiwałam. Tajemnica - jest, śmierć - jest, niepewność - jest, knowanie - jest, niespełniona miłość - jest, nawet gruba kasa w tle jest. A to wszystko w zaledwie dwudziestu niezbyt długich rozdziałach.
Powieść należy do cyklu z Herkulesem Poirot. Nie jest to moja ulubiona postać, ale tu naprawdę budzi sympatię. Może dlatego, że na swojej drodze spotkał równie inteligentną i sarkastyczną Ariadnę Olivier, która mocno samą autorkę przypomina. Ich rozmowy, spostrzeżenia i rzucane komentarze, są genialne w swej ponadczasowości i skłaniają do refleksji, że jako społeczeństwo, to my się kulturowo do przodu niewiele posunęliśmy. Spokojnie akcję można by umieścić w XXI wieku, i też by wszystko grało. To także powód, dla którego książkę czyta się niezwykle przyjemnie.
Zarzuciłam prozę Agaty Christie parę lat temu. Teraz wiem, że do niej powrócę.