1. /30/ Ziarno prawdy (Miłoszewski Zygmunt)
Mój pierwszy i bardzo udany kontakt z prozą Miłoszewskiego i choć akcja toczy się wczesną wiosną, to ja przed oczami miałam Sandomierz rozświetlony jesiennym słońcem i żółtymi liśćmi, jak podczas mojej ostatniej tam wizyty.
Kryminał, więc literatura rozrywkowa, ale dobra. Są dość makabryczne morderstwa, ale powieść nie jest nimi zdominowana, choć przecież jest. Podoba mi się język, zgorzkniało ironiczny Szacki oraz to, że każda z występujących postaci, nawet marginalna ma jakąś głębię, imię i nazwisko, rodzinę, czy jakieś hobby. Nie mogę się tylko pozbyć wrażenia, że postaci są jakby stworzone pod odgrywających je później aktorów i Szacki w mojej głowie stale odzywał się głosem Więckiewicza, przy czym obejrzałam sobie fragmenty na yt i nie mam ochoty na całość. Dodatkowo sporo tu absurdów, na które patrzyłam przez palce, ale które uwierały jednak jak kamyk w bucie.

2. /31/ Gniew (Miłoszewski Zygmunt)
Ostatni tom trylogii i może dobrze, bo zdecydowanie gorszy od pierwszego, ale zakończenie jest na tyle mgliste, że kto wie. Bzdur też sporo, więc rozstałam się bez większego żalu.

3. /32/ Jak zawsze (Miłoszewski Zygmunt)
Zachęcona sposobem pisania sięgnęłam po coś zupełnie niekryminalnego, no i jakoś tak nie bardzo.
Intensywne obchody pięćdziesiątej rocznicy ślubu przenoszą małżonków o pół wieku wstecz w powojenną, ale nieco alternatywną rzeczywistość. Początek dość interesujący, później zaczyna dominować polityka, ja wciąż czekam na jakąś kulminację... no, właśnie.

Konkluzja jest taka, że Miłoszewski potrafi pisać, ale powinien też przy tym myśleć. Ciut dłużej.

4. /33/ Suknia: Opowieść o królewskim ślubie (Robson Jennifer)
Heather jest Kanadyjką, a że właśnie straciła pracę, to nic nie stoi na przeszkodzie, żeby wyruszyć do Anglii śladami niedawno zmarłej babci.
W powieści przeskakujemy pomiędzy współczesnością, a powojennym Londynem, w którym Ann, babcia Heather jest jedną z hafciarek przygotowujących suknię ślubną księżniczki Elżbiety. Część historyczna książki jest ciekawa i dobrze napisana, współczesna zalatuje niestety romansidłem (opis oczu każdej męskiej postaci, zawsze przystojnej lub coś w sobie mającej) i to zdecydowanie burzy efekt.
Druga powieść Robson w krótkim czasie, niestety gorsza.
P.S.
Niedługo po lekturze książki trafiłam na wywiad z właśnie odchodzącym na emeryturę mężczyzną, który tkał koronki do sukni ślubnej Kate Middleton, obecnej żony następcy tronu.

5. /34/ Uczciwa oszustka (Jansson Tove)
Niebuka? No właśnie nie wiem. Akcja powieści oraz relacje pomiędzy postaciami są na tyle mgliste, że można sobie wymyślać interpretacji bez liku. Może w innym okresie życia pokusiłabym się, ale nie teraz. Mam tylko niejasne wrażenie, że treść jakoś dotyka życia autorki, w przeciwnym wypadku wymowa byłaby może bardziej wyrazista.