Trochę zdradzę treść, ale jest to (a nawet jeszcze więcej) napisane z tyłu okładki. Akcja rozgrywa się w XXI wieku (rozumiem, że pod jego koniec :)) oraz 40 tys. lat wcześniej. Naukowcy opanowali częściowo możliwość podróżowania w czasie i przenoszą we współczesne czasy neandertalskie dziecko. Czytało mi się bardzo dobrze. Styl pisania (nie mogę jeszcze rozpoznać czy to bardziej Asimow czy Silverberg) mi odpowiadał. Spotkałem tu natomiast pewne irytujące naiwności.

Otóż sposób badania dziecka robi na mnie wrażenie, jak gdyby pisał to jakiś prostaczek ze wsi, tak jak on sobie wyobraża pracę naukowców. Aż trudno uwierzyć, że pisał to – bądź co bądź – doktor nauk i wykładowca Uniwersytetu Bostońskiego. Chodzi mi o to, że neandertalczycy występujący w powieści mają swój własny język i to bardzo bogaty w słownictwo (nie komentuję tu prawdziwości tej tezy – odnoszę się tylko do książki). Wiemy o tym z drugiego wątku powieści rozgrywającego się równolegle. Jednak cały sztab naukowców badających dziecko nie potrafi, a nawet nie próbuje, nauczyć się tego języka i biedny prymitywny dzieciak musi poznać angielski, żeby się móc z nimi porozumieć.

Jest tym dziwniejsze, że przecież już od dawna prowadzi się badania nad sposobem porozumiewania się różnych ssaków, np. delfinów, a za kilkadziesiąt lat techniki te będą przecież daleko bardziej zaawansowane (skoro poznano już jak podróżować w czasie). W dodatku tego angielskiego uczyć go musi opiekunka do dziecka. Wizja kompleksowych badań prowadzonych przez najtęższe umysły świata - zaiste oryginalna.

Osobnym tematem jest główna postać kobieca tam występująca. Zaczynam mieć tu pewne podejrzenia (po obserwacjach, jakie poczyniłem w innej powieści Asimova, tj. „Nemesis”), ale poczekam z wnioskami na kolejne powieści tego autora.