Jonathan Childes, nauczyciel informatyki w żeńskim college'u, przed trzema laty uczestniczył jako swoiste medium w schwytaniu mordercy trojga dzieci; natarczywa medialność doprowadziła go do ucieczki przed nią z Anglii na Wyspy Normandzkie, ale też do rozwodu. Przeszłość niespodziewanie powraca, gdy w umyśle bohatera pojawiają się wizje nowych morderstw; w pewnym momencie Childes nabiera pewności, że przestępca przybył na wyspę. Wspólną cechą ofiar jest to, że w ich ciałach morderca zostawia kamień księżycowy. Childes nawiązuje kontakt z detektywem inspektorem Kenem Overoyem, który przed trzema laty zajmował się sprawą morderstw.

Mówiąc krótko – mogło być świetnie, a wyszło tak sobie; autorowi dość umiejętnie udało się zbudować napięcie, ale rozmemłał je kilkami wątkami pobocznymi, które nie posuwają akcji do przodu, tylko najzwyczajniej w świecie nudzą i nie wiadomo, jaką w tej książce pełnią rolę: rozładowania napięcia? pokazania, że główny bohater jest zwyczajnym człowiekiem obdarzonym nadzwyczajnymi zdolnościami? Kolejnym elementem, który, mnie przynajmniej, rozdrażnił, są irytujące postacie: apodyktyczny ojciec nowej partnerki Childesa czy jego była żona, która w obliczu śmiertelnego zagrożenia życia córki nie potrafi zrezygnować z pracy i która przed trzema laty nie była dla bohatera żadnym wsparciem. Szkoda, że ta książka potoczyła się tak, a nie inaczej; potencjał miała ona naprawdę duży, a okazała się przynudzającą historyjką, którą miejscami można „przelecieć po łebkach” nie gubiąc wątku. Owszem, miejscami jest krwawo, miejscami sugestywnie, ale większymi miejscami jest po prostu nijako. Tak więc – tylko dla fanów horrorów.