Recenzja oficjalna PWN

Recenzent: dot59

Miłośnika kotów na ogół korci każda lektura z kotem w tytule, czasem do tego stopnia, że chwyta on za książkę, nie zajrzawszy nawet do noty wydawcy, z której mógłby wywnioskować, że to pozycja przeznaczona dla znacznie młodszego czytelnika. Zwłaszcza, że sam tytuł „Kocie ścieżki: Japonia” jest podwójnie obiecujący, zapowiadając i obecność ulubionego zwierzęcia, i kontakt z krajem, który mimo postępującej globalizacji wciąż pozostaje dla wielu mieszkańców naszego kręgu kulturowego cokolwiek zagadkowy, by nie powiedzieć: obcy. Nie każdy nawet wie, że to z Japonii pochodzi coraz częściej spotykana w Europie figurka kotka z łapką uniesioną w powitalnym geście.

Po swojej ojczyźnie oprowadza nas sympatyczny rysunkowy kot imieniem Kotaru (które, pomimo zbieżności fonetycznej, nie ma nic wspólnego z kocim gatunkiem; kot to po japońsku neko, czego zresztą też się po drodze dowiemy). Wędrówka rozpoczyna się od podstawowych wiadomości geograficznych: gdzie leży Japonia, jakie nazwy mają tworzące ją wyspy i jakimi osobliwościami się która z nich charakteryzuje. Po tym wprowadzeniu czworonożny przewodnik wprowadza nas w świat japońskich wierzeń, przedstawiając dwie dominujące tam religie, pokazując miejsca kultu i postacie bóstw oraz duchów. Kolejne rozdziały poświęcone są kuchni, urządzeniu domu i zwyczajom życia codziennego, życiu w mieście, strojom, dawnym wojownikom i współczesnym sportom walki, świętowaniu, kilku aspektom kultury (czytanie i pisanie, formy towarzyskie, ikebana i uprawa bonsai), a ostatni – którego, rzecz jasna, nie mogło w „Kocich ścieżkach” zabraknąć – opowiada o roli kotów w historii i teraźniejszości Japonii. Na końcu zaś znajduje się słowniczek, przypominający najważniejsze zwroty w języku japońskim, które wcześniej pojawiały się w tekście (i były przy tym na bieżąco objaśniane, włącznie z podaniem uproszczonej wymowy). Oczywiście, wszystko to są wiadomości z gatunku podstawowych, nie możemy jednak zapominać, że książka przeznaczona jest dla czytelników najmłodszych, których wiedza o Japonii i jej kulturze ogranicza się w najlepszym razie do znajomości kreskówek. I dla nich zasób tych informacji jest w sam raz, akurat tyle, by przyciągnąć uwagę, zaciekawić, a jeśli trzeba, skłonić do poszukiwań w innych źródłach.

Również sposób narracji – z Kotaru zwracającym się bezpośrednio do czytelnika – i język dostosowane są do możliwości percepcji młodszej grupy wiekowej. Sądzę, że powinien sobie dać z tą lekturą radę już jako tako oczytany siedmio-ośmiolatek, a co do górnej granicy wieku… cóż, i dorosły może ją przeczytać z przyjemnością, zwłaszcza, że jest wydana prześlicznie, na dobrej jakości papierze, z rewelacyjną szatą graficzną, której należy się osobne słowo. Osoby w codziennych ubiorach i koty są jak wyjęte z rysunkowych bajek, ale nakreślone subtelniejszą kreską i podkolorowane rozmytymi pastelami, zaś część ilustracji, przedstawiających pejzaże, elementy architektury czy postacie w strojach ceremonialnych, utrzymana jest już całkowicie w stylistyce japońskich drzeworytów czy malowideł na jedwabiu. Wszystkie elementy graficzne, włącznie z początkowymi stronami rozdziałów – gdzie tytuł wypisany jest krojem czcionki nawiązującym do japońskiego pisma hiragana, numer danego rozdziału mieści się na pionowej winietce, a pod spodem znajduje się rysunek anonsujący jego treść – składają się na przemyślaną, wyrazistą koncepcję. Nie wiem, czy można by w inny sposób osiągnąć aż tak spektakularny efekt, ale na pewno jest to doskonała metoda wprowadzenia czytelnika w klimat obcego dlań środowiska.

A ponieważ „Japonia” to dopiero początek serii „Kocie ścieżki”, można mieć nadzieję, że i kolejne wędrówki w towarzystwie obcojęzycznych kotów będą równie przyjemne.

Ocena recenzenta: 5/6