Tadeusz Gajcy (1922-1944) należał - wedle określenia jego przyjaciela Andrzeja Trzebińskiego - do "młodych, dwudziestoletnich", których "pochłonęła historia". Poległ śmiercią żołnierza w Powstaniu Warszawskim. Ale poezje, jakie pozostawił, zapewniły mu trwałe miejsce w literaturze polskiej. Jest powszechnie uznawany za najwybitniejszego, obok Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, poetę pokolenia wojennego. Wyróżniała go niezwykła wyobraźnia, co w połączeniu z niepowtarzalną metaforyką i znakomitą linią melodyczną wiersza, składało się na jedyne w swoim rodzaju zjawisko artystyczne, budzące do dziś żywe zainteresowanie badaczy i miłośników poezji. Tworząc w kręgu nieustannego zagrożenia śmiercią, potrafił zdobyć się na najczystszy ton liryczny, zwłaszcza w wierszach religijnych i miłosnych. A takie utwory jak "Nowo narodzonemu", "Miłość bez jutra", "Nad ranem" to prawdziwe arcydzieła polskiej liryki.


[Instytut Wydawniczy PAX, 1998]