Livia, wieczna narzeczona komisarza, przylatuje do niego na małe, czterodniowe wakacje, ale Montalbano musi jeszcze pojechać do Vigaty podpisać kilka papierków. Na komisariacie okazuje się, że gdzieś zaginął inspektor Fazio i komisarz odkrywa, że prowadził on na własną rękę śledztwo w sprawie przemytu w porcie rybackim i prawdopodobnie został porwany. Tymczasem w dwóch wyschniętych studniach zostają znalezione ciała dwóch mężczyzn: pierwsze zwłoki są postrzelone i zmasakrowane, drugie wyglądają tak, jakby ofiara została do studni wepchnięta. Montalbano znajduje Fazia, który stracił pamięć i umieszcza go w szpitalu; opiekę nad inspektorem sprawuje urocza pielęgniarka Angela. I właśnie Angela w dużym stopniu przyczyni się do rozwiązania tej mrocznej sprawy; jedną ze wskazówek okaże się też prześladujący komisarza obraz mewy tańczącej w agonii na plaży.

Już kiedyś napisałem, że Montalbano najlepiej sprawdza się w dochodzeniach dotyczących spraw dużego kalibru: przemytu broni czy handlu dziećmi, kobietami lub uchodźcami; tutaj mamy właśnie taką sprawę, w której na dodatek komisarzowi udaje się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. I dzięki temu piętnasta książka o perypetiach Montalbana i jego ekipy jest po prostu dobra, nie jest przegadana, ma dobre tempo i miejscami jest bardzo sugestywna i dramatyczna. Oczywiście są tu klasyczne elementy całej serii, jest też trochę autoironii, gdy komisarz nie chce z Livią jechać na zwiedzanie Sycylii, bo boi się, że wpadnie na ekipę filmową kręcącą o nim serial i krytykuje grającego go Lukę Zingarettiego. I chyba po raz pierwszy pojawia się tak jawne pytanie: dlaczego ani komisarzowi, ani Livii nie przyjdzie do głowy, by uścisnąć sobie dłonie i rozstać się na zawsze? Czy naprawdę jedyne, co ich trzyma przy sobie, to przyzwyczajenie? Ogólnie więc jest dobrze – i, co ciekawe, może ta książka funkcjonować jako odrębna powieść, nie trzeba czytać czternastu wcześniejszych.