"...życie to jedna chwila wieczysta i ciągła, kiedy stoimy wszyscy przed tym Co-Ma-Być ukrytym za wisząca zasłoną z arrasów, na pewno ustępliwą pod najlżejszym pchnięciem, gdybyśmy tylko śmieli podnieść dłoń, gdybyśmy byli dostatecznie dzielni (nawet niedostatecznie mądrzy, bo do tego mądrości nie potrzeba)...."

Fragment monologu Panny Rosy, który zrobił na mnie wrażenie, chociaż nie identyfikuję się z nim do końca i wolę celebrację chwili obecnej od prób zaglądania za zasłony.

Skłaniam się raczej do przyznania racji Judith Sutpen, która mówi:
"Myliłam się. Przyznaję. Wierzyłam, że jeszcze są rzeczy, które mają na świecie znaczenie, i to tylko dlatego, że niegdyś je miały. Myliłam się jednakże. Nic nie ma znaczenia. Wystarczy tylko wiedzieć, że się jest, oddycha, i oddychać, i żyć."
bo przecież:
"Człowiek wywiera sobą takie małe wrażenie na świecie. Rodzi się człowiek i próbuje wywrzeć wrażenie; sam nie wie dlaczego, ale wciąż i wciąż próbuje. Rodzi się jednak w tym samym czasie co mnóstwo innych ludzi, jest z nimi zespolony, więc te wszystkie jego próby są takie, jakby poruszał rękami i nogami przy pomocy sznurków jednocześnie przywiązanych do rąk i nóg innych zupełnie tak, jakby pięć czy sześć osób próbowało jednocześnie utkać kilim na tym samym warsztacie i każda chciała utkać jakiś własny deseń.."

Absalomie, Absalomie... (Faulkner William)