Jednym z najczęściej pojawiających się motywów w twórczości Krzysztofa Kąkolewskiego była II wojna światowa, jej istnienie w świadomości ludzi i jej wpływ na bohaterów; „Węzły wojny” są czymś w rodzaju „Greatest Hits” spośród reportaży o tej tematyce pisanych przez autora w latach 1964 – 1990. Mamy więc 23 „historie, które napisała wojna”, jak mówi tytuł jednej z książek Kąkolewskiego i są to, moim zdaniem, faktycznie najlepsze reportaże wojenne autora. Mamy tu historię, którą Mariusz Szczygieł uważa za jeden z najlepszych polskich reportaży i umieścił w antologii „100/XX” – opowieść o Polce pracującej w czasie wojny dla gestapo, a po wojnie starającej się znaleźć kogoś, kto potwierdziłby, że w rzeczywistości pomagała Polakom. Mamy opowieść o człowieku, którego podstępnie zwerbowało gestapo, mówiąc mu, że Armia Krajowa porozumiała się z Niemcami przeciwko Armii Czerwonej; został on zrzucony w okolicach Łodzi i tam miał się zajmować dywersją, po wojnie skazano go na śmierć ale Bierut zmienił mu wyrok na dziesięć lat więzienia. Jest tu historia samozwańczej Republiki Pińczowskiej istniejącej przez trzy tygodnie w 1944 roku; jest opowieść o ukrywającym się prawie dwadzieścia lat w lesie ostatnim żołnierzu II wojny. Jeśli więc ktoś ma ochotę sięgnąć po dobre, solidne i mocne wojenne reportaże, mogę mu tę książkę z czystym sumieniem polecić.