Przykład, jak połączyć wysokojakościową pracę naukową z ciekawym opowiedzeniem historii. I to w zdecydowanie szerszym kontekście, niż wynikałoby z tytułu.

Na początku poznajemy Zelmana Wolfowicza, który dzięki umiejętnościom i sprytowi, za pomocą układu łapówkarskiego i klientelistycznego przez 25 lat w połowie XVIII w. nieformalnie rządził starostwem drohobyckim.
Dalej autor analizuje szybko powstałą legendę pośmiertną Zelmana (w tym nawet wampiryczną), sposób opowiadania o nim przez historiografię polską, żydowską i ukraińską, wykorzystywanie jego historii do uprawiania bieżącej publicystyki i polityki.
Szczególnie ciekawa jest kwestia dyskusji, czy Żydzi arendowali cerkwie, i specyfiki ukraińskiego antysemityzmu.
Obok tego etnograficzna analiza obrzędowej pieśni "Jedzie, jedzie pan Zelman", która wbrew twierdzeniom wielu badaczy okazuje się nie być związana z Zelmanem Wolfowiczem.
Na koniec najciekawsza dla profesjonalnych historyków próba analizy losu Wolfowicza nowoczesnymi metodami:
• teorii intersekcjonalności (o tyle ciekawej, że mającej korzenie w feminizmie),
• modelu spójności społecznej.

Najbardziej podobał mi się fragment, gdy autor analizuje, jak każdy kolejny historyk, aby ubarwić opowieść, dodawał od siebie coś w opisie relacji między Zelmanem a starościną Dorotą Tarłową. Krok po kroku z prostego układu biznesowego otrzymaliśmy historię burzliwego romansu.

Bardzo przypominało mi to podobną analizę rodzenia się legendy Hypatii z Aleksandrii i jej prześladowców, autorstwa Marii Dzielskiej. Poprzez lokalność bohatera opowieści praca Tomasza Wiślicza nie będzie tak znana, jak praca Dzielskiej. Jakością jednak niewiele jej ustępuje.