Recenzja: własna
Recenzent: Natalia Banaszkiewicz

„Ogród cieni” to ostatnia część cyklu o Dollangangerach. Jednak tym razem historia zatacza koło, bo w tym ostatnim tomie cofamy się do początków. Jest to bowiem prequel, w którym poznajemy historię Olivii Foxworth, babki Christophera i Cathy Dollangangerów.

Ten tom znacząco zmienia perspektywę patrzenia na całą historię. Okazuje się, że nic nie jest takie, jak się wydaje. W pewnym sensie znajdziemy tu uzasadnienie wszystkich nieszczęść, jakie spotykały tę rodzinę i poznamy dogłębnie ich źródło. Wychodzą na jaw nieujawnione dotąd tajemnice, rozwiązują się wątki, które były wcześniej jakby niedopowiedziane. Obrazek układa się w całość.

To opowieść o tym, że czasami tragedie doznane w przeszłości determinują całe nasze życie i nie jesteśmy w stanie uwolnić się niekiedy od pewnych schematów zachowań i myślenia, które zakorzeniło się w nas w młodości. Wówczas rzutuje ono na całe nasze życie, emocje, postępowanie i podejmowane decyzje. Dużo na kartach tej książki rozgoryczenia, braku miłości, zawiści, nienawiści, która niszczy od środka.

Styl powieści jest prosty i niewymagający. Są lepsze i gorsze momenty, ale tak jak i poprzednie tomy, ten zdecydowanie wciąga. Moim zdaniem jest to po „Kwiatach na poddaszu” najlepszy tom serii. Tak pod względem fabularnym, jak i warsztatowym. Czytało mi się to szybko i z ogromnym zainteresowaniem, ale chciałam już, by historia wreszcie dobiegła końca.

„Ogród cieni” to niespodziewane dla mnie zakończenie całej historii o Dollangangerach. Będę tę sagę wspominać bardzo dobrze, choć tu i ówdzie w poszczególnych tomach nie zabrakło pewnych zgrzytów.

Ocena recenzenta: 5,5/6

[Recenzję opublikowałam również na blogu]