- Oczywiście ma pan rację, że taka forma kooperacji, czyli łączenie zasobów i ich dzielenie, nie zawsze jest korzystna dla wszystkich. Zależy od tego, ile kto wkłada i ile otrzymuje.
- Otóż to! Jedni oddają wszystko, a inni dostają wszystko!
- Istotnie - odpowiedział Fitzroy. Londyńscy matematycy, a za nimi Thompson i Cantor, udowadniają matematycznie, nie tylko empirycznie, na przykładzie Stanów Zjednoczonych, że najpóźniej od lat osiemdziesiątych dokonuje się redystrybucja od biednych do bogatych. Biedni wnoszą wkład, a bogaci otrzymują. W wielu innych krajach jest podobnie.
- To niesłychane!
- Też tak uważam - powiedział Fitzroy obojętnie. - Ponieważ Thompson i Cantor definiują łączenie i dzielenie jako kooperację, tę formę nazywają "kooperacją negatywną".
- To coś jak wzrost negatywny! - rzuciła kpiąco gdzieś z tyłu Amistad.
- Z wyliczeń londyńczyków wynikają też pierwsze wskazówki dla właściwych stawek podatkowych, powyżej których nierówny podział bogactwa ustabilizuje się na określonym poziomie albo ponownie się zmniejszy.*

---
* Marc Elsberg, "Chciwość", przeł. Elżbieta Ptaszyńska-Sadowska, wyd. WAB, 2019, s. 441-442.