Ten tom zawiera dwie wydane wcześniej książki: „Trzy złote za słowo” z 1964 roku i „22 historie, które napisało życie” z 1967 roku oraz trzy dodatkowe reportaże jeszcze z lat pięćdziesiątych, tematycznie tu pasujące. Historie nie są tu zamieszczone w takiej kolejności, jak w oryginale, czasami przemieszane, ale dopasowane są do siebie treścią i przez to czyta się je jak jedną książkę. Moim zdaniem właśnie w tym tomie Kąkolewski pisze najlepsze rzeczy w swojej twórczości; jest tu po prostu obserwatorem przyglądającym się ludziom, pokazującym ich często niebanalne życie i przede wszystkim nie osądzającym. Często przewija się tutaj motyw wojny, mamy trochę prekursorskich czy wręcz awangardowych pomysłów ale przede wszystkim mamy prozę życia. Mimo upływu czasu czyta się to dobrze, część reportaży pojawi się jeszcze w innych zbiorach, a cały tom zostanie wznowiony jeszcze w 1984 roku... i to wszystko. Dziś Kąkolewski jest już zapomniany i prawie niewznawiany; w ostatnich latach widziałem co najwyżej „Co u pana słychać?” albo wczesne kryminałki, reszta jest pokryta kurzem zapomnienia – w paru przypadkach słusznie, ale tutaj na pewno nie, gdyż jest to po prostu dobra książka. Gdyby więc ktoś szukał dobrego reportażu sprzed pół wieku – polecam.