Na antologię składają się utwory kilkunastu autorów polskich o poziomie bardzo zróżnicowanym, ale ogólnie nie najwyższym, i zróżnicowanej tematyce: o kopulacji z coraz bardziej gnijącymi zwłokami, o wsiowych zabobonach na temat bocianów, o potworze z Himalajów, o miłości księdza, o konsekwencjach zastraszania żony, o dinozaurach, które głupi ludzie znowu sklonowali (Park Jurajski?), o gadającym kocie i takie tam dyrdymałki. Do tego znakomite opowiadanie Grahama Mastertona o Wendigo. Zaletą zbiorku może być różnorodność i… chyba niewiele więcej.
Przeczytać można, ale… nie trzeba.