Kiedyś, bardzo dawno temu, czytałem już "Głupcy umierają", tylko pod tytułem „Śmierć frajerom”, ale… mniejsza z tym.

Stany Zjednoczone, kilkanaście lat po wojnie. Życie, miłość, śmierć, seks, władza, zdrady, duże pieniądze, nadzieje i beznadzieje, plany, zawody i rozczarowania, zawodowi gracze, szulerzy, nałogowcy oraz przeróżne odmiany gier hazardowych w kasynie Xanadu, czyli po prostu blaski i cienie Las Vegas. Akcja powieści dzieje się w ciągu kilku, może nawet kilkunastu lat i nie tylko w samym Vegas, ale wydaje mi się, że miasto kasyn i hazardu zawsze jest obecne gdzieś w tle. Poza tym jest to wielowątkowa opowieść o pisarstwie, książkach i pisarzach, o recenzjach i recenzentach, o scenariuszach, scenarzystach, producentach i aktorach, o kręceniu filmów w Hollywood, o chorobach wenerycznych, miłości i zdradach…

Dałem się zaskoczyć. Osoba, którą brałem za głównego bohatera, rozstała się z życiem zaraz na początku, a ja wtedy dopiero zorientowałem się, że Jordan, kolega od trzech tygodni Cully’ego, Merylina i Diany, stał się w pewnym sensie katalizatorem kilku dalszych zdarzeń i to nie tych najważniejszych, ale był nie znaczącą postacią dramatu. Pytanie, czemu strzelił sobie w łeb po wygraniu fortuny w kasynie, przewija się przez wszystkie lata, w których toczy się akcja powieści.

„Głupcy umierają” nie jest klasycznym kryminałem czy sensacją, choć naruszenia prawa zdarzają się jak najbardziej. Jest to raczej powieść obyczajowa oraz dramat psychologiczny. Emanuje z niej… beznadzieja, smutek, życiowa przegrana, nawet jeśli komuś udało się wygrać pieniądze lub zrobić jakąś tam karierę.

Całkiem niezła – o ile pamięta się, sięgając po „Głupców”, że to nie jest powieść mafijna!

Moją opinię o książce znaleźć można w innych jeszcze miejscach.