Węgry, lata 20. XX wieku. Trzech dziewięciolatków: Bebe, Szeredy i Medve, spotyka się w szkole kadetów. Wraz z rówieśnikami zostają wtłoczeni do świata wojskowego rygoru i żelaznej dyscypliny. W szkole, podobnie jak w regularnej armii, obowiązuje ściśle ustalona hierarchia i biada temu, kto nie stara się jej podporządkować. Chłopcy muszą stawić czoło starszym i wyższym stopniem uczniom oraz dowódcom, którzy nie zamierzają widzieć w nich dzieci.

Géza Ottlik w "Szkole na granicy" skupia się na najważniejszych międzyludzkich wartościach, nawiązując przy tym do kanonu literatury europejskiej. To książka, w której kończy się niewinność "Chłopców z Placu Broni", a zaczyna życie bohaterów Remarque'a.


"Ottlik ukazuje paraboliczną parabolę totalitarnych systemów - a właściwie pisze o łamiącym serce pięknie istnienia, o tym, że "życie jest jednak wspaniałą sprawą". To przykład realizacji tego, co zwykliśmy sądzić o roli wschodnioeuropejskiej literatury, iż nieustannie mówi ona o wolności, systematycznie zwraca nam uwagę na jej utratę i wyzwala w nas patos pragnienia nieograniczonej swobody".

Péter Esterházy


"Zniechęca mnie taki powieściopisarz, który pragnie czegokolwiek innego poza pisaniem powieści!"

Géza Ottlik


"Sugestywność Ottlika wraz z jego narracyjną i językową doskonałością powoduje, że przy każdorazowej lekturze zawsze identyfikowałem się niezwykle mocno z jednymi bohaterami, a innych wręcz fizycznie nienawidziłem. Na tym właśnie polega siła wielkiej literatury!"

Krzysztof Varga


[W.A.B., 2014]