Dezső Kosztolányi (1885-1936), węgierski mistrz nowelistyki, "nieuchwytny, wielobarwny niczym tęcza", niezmordowany felietonista i krytyk, żywo zainteresowany sprawami języka, "uczynił - jak twierdzi Péter Esterházy - chyba najwięcej, by dzisiejszy język węgierski był taki, jaki jest". A więc sugestywny, pojemny, wieloznaczny, wyrazisty, pełen niuansów.

Znawca ukrytych zakątków ludzkiej duszy. Z drobnych spostrzeżeń wysnuwa głębokie refleksje, a prawdziwe tragedie zagęszcza w codzienne, opowiedziane lekkim, czystym i jasnym stylem historie. Zabiegani, zajęci powszednimi obowiązkami bohaterowie niczego nie podejrzewają, gdy nagle otwiera im się pod stopami głębia, mała prywatna otchłań, w której widzą samych siebie innymi, nieznanymi, nieoczekiwanymi i która ukazuje całą złożoność i nierozwiązywalność najzwyklejszych spraw.

W 1958 roku Sándor Márai zapisał w dzienniku: "Nowele Kosztolányiego. Tom wydano w pięćdziesiątym czwartym roku w kraju. Wstęp jest przyzwoity. Niektóre z nowel wstrząsające. »Chiński wazon« to arcydzieło. Wielkość pisarska Kosztolányiego przewyższa wszystko, co do tej pory czytałem z literatury amerykańskiej. A tu nigdy nie opublikowano ani jednej jego linijki".


[Państwowy Instytut Wydawniczy, 2019]