W stercie książek stłoczonych na nocnej szafce odkryłam kupiony…. hmmm… dwa lata temu z zamiarem przeczytania natychmiast, a dotąd nietknięty, zbiorek opowiadań Rozbrojeni (Gavalda Anna). Mając w planie zupełnie inną lekturę, stwierdziłam, że tylko sobie na chwilę zajrzę do środka. Chwila trwała tyle, ile czasu potrzeba na przeczytanie siedmiu opowiadań.

Ponieważ rzadko się zdarza, żeby wszystkie opowiadania w tomie – czy ich jest trzy, czy trzydzieści – były identycznej jakości, przyjęłam jako zasadę oceniać każde osobno, a potem wyliczać ostateczną ocenę jako średnią arytmetyczną (z ewentualnym zaokrągleniem w górę lub w dół). W tym przypadku wyszło równe 4,5, a poszczególne teksty prezentują się tak:
„Miłość dworska” (5)– historia jednego spotkania, podczas którego Lulu, stosunkowo prosta dziewczyna pracująca w sklepie zoologicznym, wysłuchuje poetyckich improwizacji i wierszy cytowanych z pamięci przez nowo poznanego chłopaka. Widać, jak desperacko szuka miłości, jak się rozmienia na drobne, pozwalając przygodnym adoratorom na „szybkie numerki”, jak boleśnie sobie z tego zdaje sprawę. I jak próbuje się pocieszać, że „miało to przynajmniej swój styl”[s.39]. ..
„Sabotażystka” (4) – młoda wdowa z dwójką dzieci poznaje w kafejce piękną, zamożną kobietę, która pewnego wieczoru zjawia się u niej, by jej się zwierzyć z całego swojego życia i poprosić o poradę, jak wyjść z sytuacji, w którą się uwikłała: czy ciągnąć dalej romans z żonatym mężczyzną, rezygnując z macierzyństwa, do którego wzywa ją natura?
„Mój pies umiera” (6) – doskonała, choć przeraźliwie smutna historia pary, która po śmierci syna straciła wspólny język. Nadine popadła w natręctwo sprzątania, Jeannot przygarnął bezdomnego psa i więcej czasu spędza z nim, niż z żoną. Gdy musi pożegnać swego pupila, wydarza się coś, co daje mu jakiś maleńki promyk światła na przyszłość…
„Happy Meal” (5) – króciutkie, przewrotne opowiadanko o tym, jak miłość musi pokonać różnicę upodobań. Więcej treści nie zdradzę, bo zepsułabym pozostałym czytelnikom samodzielne dotarcie do puenty.
„Punkty życia” (4,5) – zwierzenia mężczyzny, który stara się być dobrym ojcem, osnuwając swoją opowieść na zdarzeniu z życia najmłodszego syna. Reakcja starszych braci na wyczyn małego – bezcenna!
„Piechur” (3) – najdłuższy tekst w tym zbiorze (ponad 60 stron) i jedyny, który do mnie niespecjalnie trafił – o przyjaźni nawiązanej między dwoma sąsiadami po tym, jak jednego z nich opuściła żona. Zdecydowanie przegadany, a strumień świadomości narratora zbyt chaotyczny.
„Był sobie chłopak” (4) – monolog trzydziestoparolatka, prowadzącego beztroskie życie kawalera (nie tak całkiem beztroskie, bo właśnie „wydał swoją narzeczoną za innego, do diabła”[s.243]), którego sąsiadkami w pociągu są dwie młode dziewczyny: jedna bardzo atrakcyjna fizycznie, za to w widoczny sposób płytka, druga ewidentnie nieładna, ale czy nieciekawa? Za chwilę, po zakończeniu podróży, los zetknie go ponownie z jedną z nich…

Jak zawsze u Gavaldy, zachwyca mnie umiejętność wejścia przez autorkę w skórę bohatera i przemawiania jego językiem; narracja jest tak żywa, tak autentyczna, jakby się słuchało konkretnego żywego człowieka, siedząc obok niego na ławeczce w Ogrodzie Luksemburskim albo na siedzeniu kolejki RER. Od razu widać, jak bardzo różnią się od siebie charakterem i wykształceniem (aż żałuję, że nie uczyłam się francuskiego i nie mogę ich "słyszeć" w oryginale, bo pewnie doszedłby jeszcze akcent i wymowa) bohaterki „Miłości dworskiej” i „Sabotażystki” czy bohaterowie „Punktów życia” i „Był sobie chłopak”. Nie jest to wielka literatura, ale dobra, wyrazista, pełna klimatu.