Autor "Nie ma", niestary wszak jeszcze, ale (biorąc pod uwagę dane demograficzne) raczej już po półmetku życia, obrał sobie za motyw przewodni przemijanie, ubytek, brak, stratę, śmierć. Czasem przedstawiane bezpośrednio – jak w kilku tekstach, których bohaterowie opowiadają o śmierci rodzica (nie ma znaczenia, czy kochanego, czy znienawidzonego) lub innej bliskiej istoty (prócz ludzi jest i kotka), czy też o brakach odczuwanych przez osobę transseksualną przed i po fizycznej przemianie – a czasem pośrednio, jak w tekstach o budapeszteńskim sklepiku ze starociami, gdzie można na przykład nabyć pocztówkę, której nadawca i adresat już od dawna nie żyją, o losie pewnej słynnej praskiej budowli i jej mieszkańców, o kobiecie skazanej przed laty za maltretowanie pasierba ze skutkiem śmiertelnym…

W rolach głównych – postacie mniej lub bardziej znane (a w każdym razie takie, których personalia nie są ukryte, jak na przykład dwie siostry Woźnickie, literatki, o których wzmianki znalazłam w czytanych niedawno dziennikach Marii Dąbrowskiej i Anny Kowalskiej; chcąc sobie przypomnieć postać jednej z nich, autorki zapamiętanej z dzieciństwa książki, zajrzałam do źródeł internetowych i tam właśnie dowiedziałam się, że obszerniejszą historię Ludwiki i Zofii znajdę w „Nie ma”) i całkiem anonimowe, pośród których pojawia się, jak można sądzić, i sam autor, występujący też otwarcie w części opowieści. Ale nie tylko postacie; bohaterami jednego krótkiego tekstu są na przykład książki, a rzecz dotyczy mechanizmu ich „ubytkowania” z bibliotek, czyli, powiedzmy to szczerze, likwidacji.

Dawno nie czytałam tak smutnego i przejmującego tomiku… no właśnie, czego? Bo oprócz tekstów ściśle reporterskich są i takie, którym bliżej do esejów lub do opowiadań… Nieważne, ważniejsze to, że jest to proza ogromnie kunsztowna, z perfekcyjnym dopracowaniem środków językowych, pozostawiająca trudne do zatarcia wrażenie. Wiem, że nie u wszystkich, ale u mnie tak.