Jednym z moich czytelniczych dziwactw jest fakt, że najchętniej kupowałabym każdą książkę z niedźwiedziem w tytule, bez względu na to, czy to bajka dla dzieci, opowieść przyrodnicza, reportaż czy nieco „odjechana” beletrystyka. Te pierwsze nabywam zwykle pod pretekstem obdarowywania najmłodszych członków rodziny, zdążając je na ogół przeczytać przed wręczeniem. Tak, jak „Wielką Małą Niedźwiedzicę”, uroczą opowieść, w księgarniach oznakowaną jako przeznaczoną dla dzieci od lat 6 lub 7, ale moim zdaniem nadającą się też doskonale dla ciekawych świata starszych przedszkolaków, mających już jakieś doświadczenia lekturowe.

Należy ona do gatunku, w którym równie ważny jest tekst, jak ilustracje. Te ostatnie, rysowane srebrzystobiałą kreską na ciemnoniebieskim tle, są prześliczne, zwłaszcza okładkowa, dzięki której zresztą książkę zauważyłam w księgarni. Tekst składa się z krótkiej opowiastki o podróży dwóch niedźwiedzic, Wielkiej i Małej, podczas której spotykają one różne podobne do nich istoty – Rysia, Żyrafę, Smoka itd. – a w końcu dostarczają na miejsce przeznaczenia pewien drogocenny przedmiot, którego natura zostaje objaśniona w finale. Na każdych kolejnych dwóch stronach, prócz jednego-dwóch zdań historyjki i stosownej ilustracji, znajduje się w ramce jakaś ciekawostka, dotycząca poruszanej w książce tematyki, którą, jak można się domyślić, jest pewien wycinek astronomii. W środku zaś zamieszczono mapę nieba z zaznaczonymi najważniejszymi – zwłaszcza tymi omawianymi – gwiazdozbiorami, pomalowanymi fluorescencyjną farbą, która po naświetleniu świeci w ciemności. Przypuszczam, że będzie ona atrakcją zwłaszcza dla najmłodszych czytelników.