Żyjemy od jednej myśli do drugiej, od jednego uczucia do kolejnego. Bo też nasze myśli i uczucie nie płyną spokojnie jak strumień, lecz "wpadają nam do głowy", wpadają gwałtownie jak kamienie. Obserwuj siebie uważnie, a poczujesz, że dusza nie jest czymś, co w stopniowych przejściach zmienia barwę, lecz że myśli z niej wytryskują niczym cyfry z czarnej dziury. Teraz masz pewną myśl czy pewne uczucie, a zaraz jest już inne, jakby trysnęło z nicości. Jeśli wytężysz uwagę, może nawet między dwiema myślami wyśledzić chwilę, gdy wszystko jest czernią. Ta chwila w momencie uchwycenia jest dla nas właśnie śmiercią. Gdyż nasze życie nie jest niczym innym niż stawianiem kamieni milowych i skakaniem od jednego do drugiego, codziennie ponad tysiącami sekund umierania. Żyjemy poniekąd tylko w punktach spokoju i dlatego też mamy tak śmieszny strach przed nieodwracalną śmiercią, gdyż ona jest po prostu pozbawioną kamieni milowych, niezmierzoną otchłanią, w którą wpadamy. [s. 207]