Wszyscy chyba pamiętamy naszą rodzimą tzw. literaturę obozową. Ja pamiętam bardzo dobrze i pamiętam płynący z niej obraz nieskończonej wręcz beznadziejności, który łamał każdego twardziela. Tak o obozach pisali bezpośrednio ludzie, którzy w nich byli faktycznie. Brat mojego dziadka też był w Auschwitz. Podobno w akcie totalnej deprechy w biały dzień rzucił się na druty elektryczne, byleby tylko uciec... Czy w takim miejscu może dziać się miłość?

Od razu na myśl przychodzą opowiadania Tadeusza Borowskiego. "U nas w Auschwitzu" ma formę listów pisanych do ukochanej kobiety, a "Pożegnanie z Marią"... no cóż, tytuł mówi sam za siebie. Miłość ma więc tu postać tęsknoty. W "Tatuażyście" zaś miłość staje się nadzieją, ale jakieś to wszystko za łatwe, za hollywoodzkie wręcz, przez co cały ten romans i jego okoliczności zostają tak naprawdę sprowadzone do poziomu historii a la rurka z kremem na brudnym talerzyku.

I tu przechodzimy do realiów obozowych. Borowski poraża upadkiem człowieczeństwa, które przyjęło formę znieczulicy i ironicznego wręcz uśmieszku, który widać chociażby w samym tytule kolejnego opowiadania "Proszę państwa do gazu". Ciarki przechodzą. U Heather Morris nie mamy tego efektu. Autorka co prawda stara się opisywać okropności takimi, jakie mniej więcej były (lub mogły być), ale brakuje w nich wiarygodności. Po prostu nie czuję się, jakbym była obok tego Sokołowa w legendarnym Auschwitzu, miejscu przeznaczonym przecież niszczeniu ludzkiej godności. Nie to, że powątpiewam, ale autorka w moich oczach sprawia wrażenie, jakby czerpała wiedzę z telewizji, a nie od ludzi, którzy faktycznie przeżyli koszmar obozu zagłady. Być może wszystko zostało za bardzo wyszlifowane przez redakcję, być może Heather Morris chciała, aby sprawa była bardziej romansowo-obyczajowa, bardziej pod oko masowego odbiorcy... Nie wiem, trudno mi powiedzieć. A może po prostu moja opinia jest skrzywiona z racji tego, co dawniej słyszałam i czytałam o Auschwitz? W sumie sama jestem sobie winna. Wiedziałam, czym ta książka będzie mniej więcej, ale jakaś część mnie jednak liczyła na pozytywne zaskoczenie. Niestety, nic takiego nie nastąpiło.