W wyniku sztormu, bliźnięta o imieniu Antyfolus zostają rozdzielone. Jedno, z ojcem, trafia do Syrakuz, drugie, z matką, do Efezu. Po latach, przypadkowo wszyscy znajdują się w Efezie, co prowadzi do długiej komedii omyłek i w końcu do szczęśliwego zakończenia.

Czy sztuka jest zabawna? Kwestia gustu i trafienia w poczucie humoru. Sztuka na pewno jest warta przeczytania nie tylko po to, by rozbawić czytelnika.

Po pierwsze, dla postaci służących bliźniaków. Odniosłam wrażenie, że to najbardziej pełnokrwiści bohaterowie całej sztuki. Są zabawni, szczerzy i pełni mądrości życiowej. Sprawiało to, że czekałam, aż pojawią się w kolejnej scenie.

Po drugie, dla tłumaczenia. Sięgnęłam akurat po tłumaczenie Barańczaka, które samo w sobie jest perełką.

Po trzecie, dla kilku refleksji Szekspira. Między jedną omyłką a drugą autor przemyca swoje przemyślenia na temat przemijania czasu czy stosunków między mężem, a żoną, które nie tracą na aktualności nawet kilkaset lat po wydaniu sztuki.

Komedia omyłek (Szekspir (Shakespeare William))