W Głuchołazach spędzają wakacje Kacper, Grzesiek, Darek i jego kuzyn Józek, który przyjechał na wakacje. Niestety zamiast lata i beztroski mają ciągle padający deszcz, a ostatecznie powódź. Chłopcy, zamiast bawić się, pomagają i roznoszą paczki z jedzeniem i ubraniami dla powodzian. Pewnego dnia przypadkiem po drodze odkrywają coś, co na zawsze zmienia ich życie.

Po tej powieści spodziewałam się wielu emocji i czekałam na to, kto będzie ofiarą powodzi, o której wspomniane jest w opisie. Na samym początku, a w sumie przez większość książki mamy opowieść o czterech nastolatkach i ich życiu osobistym. Każdy z nich ma swoje problemy, ale starają się żyć w miarę normalnie, są na swój sposób sympatyczni, walczą o siebie i swoją rodzinę, wspierają też siebie nawzajem.

Długo czekałam na ten kulminacyjny moment, dzięki któremu książka okaże się świetną lekturą. Przez większość czasu czytamy o tragedii, czyli powodzi, ale nie dzieje się nic strasznego, co by złamało człowieka - porwanie czy morderstwo - aż wreszcie przy końcu ten moment następuje. Wielu czytelników porzuciłoby czytanie już dawno, ponieważ każdy sięgając po historię z takim tytułem, spodziewa się czegoś mocnego, a tu dostaje zwykłą opowieść o dzieciakach. Właśnie dlatego warto czytać do końca i dopiero wtedy oceniać książkę, bo przez długi czas może nie być nic, a na końcu może zdarzyć się coś, co nami wstrząśnie i nie będziemy mogli przestać o tym myśleć.

Ta historia zdecydowanie mnie poruszyła i po raz kolejny pokazała, jak ważna jest komunikacja rodzica z dzieckiem. Kiedy rozmawiamy, możemy dostrzec problemy innych, a kiedy tej rozmowy zabraknie, człowiek zostaje sam na sam ze swoimi problemami, a wtedy do nieszczęścia tylko jeden krok.

Recenzja była wcześniej publikowana na innym portalu czytelniczym/stronie księgarni internetowej/blogu.