Trzytomowe "Dzienniki" Jarosława Iwaszkiewicza (1894-1980) to dzieło monumentalne, jedno z najdonioślejszych w historii polskiej diarystyki. O jego randze decyduje zarówno imponująca, blisko siedemdziesięcioletnia rozpiętość czasu między pierwszym a ostatnim zapisem, jak i kształt losu autora. Losu oszałamiającego obfitością wątków i miejsc, pełnego intensywnych przeżyć, hojnie obdarowującego zaszczytami i upokorzeniami.

"Dzienniki" Iwaszkiewicza to nie tylko fascynująca kronika zmagań jednostki z wyrokami historii. To także świadectwo wierności odkrytemu w młodości powołaniu: dawać życie "codziennym chwilom". Czytelnik zostaje więc dopuszczony do najintymniejszych uczuć, jest wtajemniczany w najskrytsze pragnienia i myśli pisarza, słyszy jego najboleśniejsze skargi. To ścisłe splątanie wymiaru ogólnohistorycznego i prywatnego upodabnia "Dzienników" do eposu, być może największego polskiego eposu XX wieku.


[Czytelnik, 2008]