Książka bardzo ciekawa. Doświadczona dziennikarka i reporterka z (jak to sama ujęła) obsesją na punkcie Korei Północnej, odkrywa przed czytelnikami tajemnice rządów dynastii Kimów. Dzięki anonimowym informatorom z ich otoczenia dowiaduje się o sytuacjach, które z perspektywy czytelnika wydają się komiczne w swojej niedorzeczności. Kiedy jednak pomyślimy, że w tym kraju żyją, głodują i umierają ludzie, nie jest nam już tak do śmiechu. Opowieść bazuje na życiu Kim Dzong Una, jego dzieciństwie, objęciu władzy dyktatorskiej po ojcu, władaniu krajem. Głównie skupia się na tym, jak bardzo osoba, która do 25 roku życia tylko zajadała się sushi, interesowała koszykówką, podróżowała regularnie do paryskiego Disneylandu, jest nieprzygotowana do rządzenia krajem. Zwłaszcza takim, który znajduje się w trudnej sytuacji socjoekonomicznej, gdzie znacząca większość ludności jest niedożywiona i balansuje na granicy skrajnej nędzy. W szerszej perspektywie widzimy mechanizmy sterowania państwem totalitarnym, gdzie kult jednostki prowadzi do kuriozalnych rozwiązań. Moim zdaniem jest to pozycja warta przeczytania. Sięgnęłam po nią dla odmiany i nie zawiodłam się, bo czegoś podobnego jeszcze nigdy nie czytałam.

Notatka zamieszczona również na innych stronach internetowych.