Major Anastazja Kamieńska po niefortunnym pobycie w sanatorium wraca do Moskwy i od razu dostaje sprawę zabójstwa młodej sekretarki. Kamieńska, która zawsze zajmowała się pracą analityczną, jest mocno zaskoczona tym faktem, ale jej przełożony twierdzi, że dostała to śledztwo, gdyż w wydziale jest zdrajca. Zeznania świadków wskazują na to, że sekretarka, zanim została uduszona, twierdziła, iż ktoś ukradł jej sen o zakrwawionej ręce i opisał go w radiu; jednak informacja o jej wcześniejszych alkoholowych ciągach sugeruje, że cierpiała na ostrą psychozę i wymagała leczenia. Podczas służbowego wyjazdu do Rzymu Kamieńska widzi w księgarni książkę, na okładce której widnieje obraz wiernie przypominający sen denatki. Po powrocie do Moskwy pani major kontynuuje śledztwo i odkrywa, że rozwiązania sprawy należy szukać dwadzieścia pięć lat wcześniej; nie wie jednak, że jest śledzona przez zleceniodawcę zabójstwa.

Wydaje się, że Aleksandra Marinina w swojej trzeciej książce znalazła swój styl – jej główna bohaterka już nie udaje młodej Joanny Chmielewskiej ani nie prowadzi rozmyślań niczym Stirlitz; wygląda na to, że Anastazja Kamieńska bardziej sprawdza się jako aktywna śledcza, niż wszechwiedząca analityczka. Największą wartością tej książki są, zresztą już nie pierwszy raz, obserwacje życia w Rosji w połowie lat 90. - bezwzględni przestępcy, sfrustrowani własną biedą milicjanci, kombinatorstwo i ogólne zniechęcenie. A sama intryga jest napisana dość sprawnie, jest wiarygodna, czyta się to wszystko dobrze i nie ulatuje z głowy chwilę po przeczytaniu. Trudno dodać coś więcej; po prostu jest to solidna książka i rzetelne rzemiosło.