Po śmierci żony w 1650 roku Pan de Sainte Colombe został sam z córeczkami, 2-letnią Toninką i 6-letnią Magdaleną. Obie dziewczynki odziedziczyły po ojcu, nauczycielu gry na violi da gamba, talent muzyczny i wkrótce stały się jego najpilniejszymi uczennicami. Świat tych trojga zmienia się całkowicie od dnia, w którym do nauczyciela przybywa Marin Marais i prosi, by ten go uczył.

Książeczka ma zaledwie 74 strony, ale Quignard zmieścił na nich zadziwiająco wiele treści. De Sainte Colombe stara się być dla dziewczynek dobrym ojcem, co przychodzi mu z trudem, ponieważ nie potrafi wyrażać emocji inaczej niż poprzez muzykę. To ona staje się jego modus vivendi, to za jej pomocą muzyk wyraża niewyrażalne, zupełnie bez słów, porusza serca słuchaczy. Nie sprzedaje siebie na dwór królewski, konsekwentnie odmawiając królowi.

Jest w tej książeczce coś nieuchwytnego, ulotnego, coś, co przejmuje do głębi jak muzyka de Sainte Colombe, coś, co sprawia, że właściwszym tytułem byłaby "Miłość do muzyki", na przekór "Nienawiści do muzyki", która w Polsce ukazała się tylko we fragmentach w "Literaturze na świecie", a o której coraz trudniej mi myśleć, że wyszła spod pióra tego samego autora.

"Wszystkie poranki świata" to - jak zwykle u Quignarda - minimum słów, maksimum treści, także tej między wierszami, o której długo się nie zapomina.


[pl.rec.ksiazki]