Jak dobrze znacie osoby, z którymi dzielicie życie? Jesteście absolutnie pewni, że nie kryją przed wami żadnych tajemnic?
Taka refleksja naszła mnie po przeczytaniu "Zatrutki" Ewy Przydrygi. Czy można tak do końca poznać tę drugą osobę? Chyba każdy z nas ukrywa mniejsze lub większe tajemnice, które nie powinny ujrzeć światła dziennego.

Pewnego jesiennego poranka Piotr budzi się, nie zastając swojej żony w łóżku. Jest przekonany, że krząta się gdzieś na dole domu. Jednak i tam jej nie zastaje. Zostawiła tylko liścik, że niedługo wróci. Po dłuższym czasie Piotr zaczyna się denerwować długą nieobecnością Ani i dzwoni do niej. Odbiera ktoś zupełnie obcy, informując, że telefon został porzucony nad brzegiem morza. To naprawdę tylko wierzchołek góry lodowej. Po zniknięciu Ani Piotr dowiaduje się tyłu nowych i zaskakujących rzeczy o swojej żonie, że trudno mu w nie uwierzyć. Jednak próbuje ją odnaleźć, gdyż porzuciła nie tylko jego, ale ich maleńką córeczkę, a w samobójstwo po prostu nie wierzy.

Książka od początku mnie zaintrygowała. Zauważyłam, że autorka genialnie posługuje się słowem. Powieść jest wspaniale napisana. Mimo to jej klimat jest pełen mroku i rozpaczy. Nie wiem, ale przez całą książkę tak czułam. Jeśli mam się czepiać, to nie spodobał mi się wątek z Basią. Nie pasowało mi, że Piotr miał tak dużo czasu, często ona była pomijana i mimo, że później była zatrudniona do niej niania, to nie grało mi to. Tak jakby autorka czasami o niej zapomniała. Ale to taki szczegół. Poza tym zakończenie bardzo mi się podobało. Takie lubię. Może nie jest to thriller pędzący z akcją non stop do przodu i nie jest może bardzo spektakularny, ale skłania do przemyśleń. Człowiek chwilami odnosi się do swojego życia. Ja tak właśnie miałam. To naprawdę dobra książka i mogę ją polecić.