Chyba jedna z bardziej magicznych pozycji L. Montgomery.

Emilka, wbrew poprzednim recenzjom, bynajmniej nie jest słodką, miłą sierotką. Jest dumna, wręcz zbuntowana. Po śmierci ojca trafia pod opiekę krewnych ze strony zmarłej matki. Swoim szczerym, dalekim od ideału sposobem bycia, ukształtowanym dziesięcioma latami życia "kilometr za końcem świata", Emilka powoduje trzęsienie ziemi w nowej rodzinie.

Książka, baśniowa i romatyczna, bynajmniej nie jest cukierkowa.

Farma Srebrny Nów jest rządzona żelazną ręką surowej, sztywnej ciotki Elżbiety, z którą Emilka przez długie lata nie może dojść do porozumienia. Mówią zupełnie innymi językami, istnieją w zupełnie innych światach. Miłość i bliskość odnajduje raczej u ciepłej, łagodnej ciotki Laury i poety, kuzyna Jimmy'ego.

Emilka, tradycyjnie obdarzona przez Montgomery wielką wyobraźnią i wrażliwością, doświadcza mnóstwa dziwnych przeżyć, zarówno pięknych, tragicznych, jak i nieokreślonych pod tym względem. Na co dzień styka się z interesującymi tradycjami i zabobonami, stereotypowymi opiniami na temat rodów zamieszkujących Wyspę Księcia Edwarda, niezwykłymi historiami rodzinnymi. W szkole doświadcza mnóstwa upokorzeń, których niewątpliwie by uniknęła, nie będąc naznaczona artystycznym temperamentem. Wszystkie swoje przeżycia opisuje w listach do taty, adresowanych ku "Drodze do Nieba", co daje jej autentyczne poczucie bliskości z ojcem. Każde słowo i każda myśl zapisana lub wypowiedziana w głowie Emilki uwalnia ją od bólu i zawsze nabiera realistycznych wymiarów.

Znajduje przyjaciół, tym razem będących ludźmi z krwi i kości (nie odbiciami w lustrze, drzewami czy wiatrem), równie niezwykłymi jak ona. Niepoprawną, niezależną Ilsę, która nie wierzy w Boga, wrażliwego Teddy'ego, zapowiadającego się na wybitnego malarza (mam wrażenie, że tutaj Lucy przesadziła z tymi jego zdolnościami) i przywódczego, radosnego Perry'ego, który ma zamiar kiedyś zostać premierem.

Emilka doświadcza życia nie tylko na zewnątrz. Jest artystką, którą nawiedza potężne uczucie "blasku", kiedy tylko doświadczy czegoś pięknego. Emilka tworzy poezję, pisze opowiadania, które to dzieła spotykają się z różnymi opiniami. W koncu wychodzi na to, że jej twórczośc w ogóle jest niewiele warta, pomijając zapiski dotyczące osób i przedmiotów, które spotyka na co dzień. Wtedy właśnie trzynastoletnia dziewczynka postanawia rozpocząć prowadzenie pamiętnika, który ma zostać wydany dopiero po jej odejściu "za zasłonę" i spotkaniu z rodzicami.