"Wichrowe Wzgórza" to niesamowita historia miłości Heathcliffa i Katarzyny, opisana przez Emily Brontë - jedną z popularnych sióstr Brontë (Charlotte Brontë - "Dziwne Losy Jane Eyre" - również gorąco polecam).

Opowiada ona losy dwojga ludzi, którzy pokochali się miłością silną, wieczną, pełną namiętności. Katarzyna pochodziła z bogatego domu. Odkąd jej ojciec przygarnął małego Cygana Heathcliffa pod swój dach, natychmiast znalazła w nim szczerego przyjaciela. Oboje byli bardzo dumni, mieli wyraziste charaktery. Krytycy uważają, że postać Heatlciffa to "najbardziej dynamiczna postać w historii powieści" i ja również się z tym zgadzam. Jednak tym razem losy bohaterów się nie zazębiają. Katarzyna oświadczyła, że nigdy nie wyjdzie za mąż za ubogiego Heathcliffa, co on przypadkowo usłyszał i co uraziło go do głębi. Zraniony, cierpiący, uciekł z domu, zniknął na kilka lat. W tym czasie Katarzyna wyszła za mąż. Heathcliff jednak wrócił z majątkiem oraz nowymi uczuciami. Stał się bezwzględny, a zranione i odrzucone uczucia pozostawiły głęboki ślad.

Moim zdaniem książka jest niepowtarzalna, niebanalna, gdyż Brontë pokazała w swoim dziele, że miłość ma różne oblicza, że nie jest tylko piękną historią ze szczęśliwym zakończeniem, lecz spotkałam się z różnymi opiniami na jej temat. Poleciłam ją moim znajomym, które po części podzieliły moje uczucia w stosunku do niej, a po części stwierdziły, że powieść jest "przesiąknięta złymi uczuciami". Miały tutaj na myśli charaktery postaci - każda była zdolna do złych działań. Czuły w stosunku do niej antypatię. Ja jednak się z tym nie zgadzam. Myślę, że Emily tak przedstawiła postacie, aby wzbudziły w czytelniku pewne uczucia - jakie? To zależy od czytającego. Dla mnie historia miłości Heathcliffa i Katarzyny jest inna i może zachwycić - długo byłam pod jej wrażeniem po odłożeniu książki na półkę.