Sara, główna bohaterka „W stronę tamtego lasu”, ma dwadzieścia sześć lat i kocha Jana, sławnego kierowcę rajdowego. Ale choć Jan odwzajemnia jej uczucia, nie potrafi być szczęśliwa, bo ciągle męczy ją strach o jego życie. Każde zawody to dla niej wielki stres: czy chłopak nie zostanie kaleką? Czy nie zginie? W końcu, udręczona, ucieka z miasta i przyjeżdża do leśniczówki należącej do wuja Bernarda i cioci Ludmiły. W tym spokojnym miejscu, w ciszy, chce zastanowić się nad sensem kontynuowania znajomości z Janem, a także napisać powieść dla nastolatek.

Wuj uważa, że powinna zarabiać na życie w inny sposób. „Dziewczynki teraz oglądają telewizję, odwykły od czytania. Po co im książki, są zrozpaczone, kiedy dostają je w prezencie”[1] – twierdzi. Z kolei Ludmiła bardzo kibicuje Sarze i koniecznie chce zostać pierwszą czytelniczką jej powieści. Niestety, jako beta reader jest denerwująca, bo zamiast ograniczyć się do wskazania błędów nalega, by autorka zmieniła fabułę, imię bohaterki, kolor włosów, słowem – zbyt mocno ingeruje w treść. W efekcie Sara czuje się coraz bardziej zdezorientowana, pisanie przestaje sprawiać jej przyjemność. Siesicka pokazuje w tym wątku, jak ważną sprawą dla pisarza jest wybór testowego czytelnika. Zbyt krytyczny, zbyt ekspansywny zabije książkę, sprawi, że autor straci do niej serce.

Wbrew podtytułowi, który brzmi „Horror dla panienek z dobrego domu”, powieść Siesickiej wcale nie jest straszna, tylko pełna ciepła, a pod koniec staje się ogromnie smutna. Akcja dzieje się w uroczych miejscach: w przepastnych lasach oraz w domku zagubionym wśród drzew. Główni bohaterowie mają sporo wad, ale jednocześnie to mili, dobrzy ludzie. Na przykład Ludmiła z jednej strony jest wścibska i natarczywa, z drugiej – bezinteresowna i wrażliwa na niedolę zwierząt. Przygarnęła kotkę, którą jakiś sadysta próbował powiesić, oraz starego, porzuconego przez poprzednich właścicieli psa, by w spokoju mógł dożyć swoich dni. Bardzo kocha męża i widząc, jak ten niegdyś silny mężczyzna coraz częściej łapie zadyszkę i słabnie, boi się o niego nie mniej niż Sara o Jana. Bo choć Bernard nie jeździ samochodem wyścigowym, też w każdej chwili może stracić sprawność lub nawet życie.

Tą ciekawą książką Siesicka przypomina, że każda prawdziwa miłość wiąże się ze strachem o ukochaną osobę. Świetnie ujął to wuj Sary, mówiąc: „Miłość bez ciągłego lęku jest niewiele warta, może być najwyżej upodobaniem fizycznym, a że upodobanie fizyczne potrafi być płytkie, to każdy wie. Dopiero kiedy piekielnie boisz się o kogoś, kiedy niepokój nie pozwala ci oddychać, strach zatyka arterie i odbiera rozum, dopiero wtedy, moja mała, ty kochasz naprawdę”[2].

---
[1] W stronę tamtego lasu: Horror dla panienek z dobrych domów (Siesicka Krystyna), Akapit Press, 1999, s. 10.
[2] Tamże, s. 40.